اگر مردم   برایم گریه کنید  و فغان کنید ... به دنبال تابوتم بیایید  ... از ناکام مردنم ... برای مردم بگویید  ... تا بدانم حداقل موقع مرگ کسی با من مهربان است ...

اکر مردم آرزو هایم را بر در و دیوار این شهر سیاه که تمامی مردمانش از روی ریا با همدیگر معاشرت دارند   بنویسید  ... تا بدانند چه بود آرمانهایم  ... و اینکه سرانجام به هیچ یک از آنان نرسیدم ...

دنیا زیبا ............. دریا زیبا .................

نه ! نه ! هرگز برایم گریه نکنید  فغان نکنید ... نمی خواهم کسی به دنبال تابوتم بیاید ...

تا همه بدانند مرا هیچ یار و غم خواری نیست ...

خود شما بودید که تمام آرزوهایم را بر دل من گذاشتید  و من با دلی سر سار از آرزوها  و

هزاران امید سر بر زمین سرد و خاموش گذاشتم  ...

به سراغ من اگر می آیید

نرم و آهسته بیایید

مبادا که ترک بردارد

چینی نازک تنهایی من

...

سهراب سپهری ( شعر آخر او  )

و چه سخت است تنها متولد شدن و

تنها زندگی کردن  ... مثل تنها مردن  ............ .